Η Τιτανίδα Λητώ, είναι η Μητέρα των διδύμων, Απόλλωνος και Αρτέμιδος.
Κόρη των Τιτάνων Κοίου και Φοίβης, ερωμένη του Δία, με καταγωγή από την Λυκία, όπου λατρευόταν σαν μεγάλη θεότητα, ενώ ενίοτε ταυτιζόταν με την νύχτα, το σκότος. Για ποια Νύχτα, για ποιο Σκότος μιλάμε;
Ονομάζεται ΛηΤώ – ΛηΘώ, είναι η λήθη, το σκότος που επιφέρει η λήθη, η άγνοια λόγω στέρησης της Α-λήθειας. (μνημοσύνης)
Είναι το σκότος της άγνοιας, της καλοπροαίρετης και αδογμάτιστης άγνοιας, η οποία γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει γιατί έχει υποστεί τον νόμο της λήθης και επομένως απέχει από την αλήθεια, την οποία όμως καρποφορεί μέσα της και πρέπει να την γεννήσει για να αναφανεί και πάλι σαν φως της γνώσης.
Είναι το αγνό σκοτάδι και όχι το αλαζόν και προκατειλημμένο που νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα
Είναι η Νύχτα που γνωρίζει ότι από αυτήν θα γεννηθεί πρώτα το ημίφως, η αυγή, το λυκόφως, η Άρτεμις – Σελήνη και στην συνέχεια –με την βοήθεια της πρωτοκόρης- το φως της γνώσης, ο Απόλλων.
Η κόρη της, Άρτεμις, γεννιέται πριν τον Απόλλωνα (την 6η μέρα του μήνα) και βοηθά με την σταδιακή αύξηση του φωτός, από το αμυδρό φως της Σελήνης, στο λυκόφως της Αυγής, ως την έλευση του πλήρους ηλιακού φωτός, του Απολλώνιου φωτός της γνώσης. (την 7η)
Λυκόφως < λύκη + φως, καλείται το αμυδρό φως πριν την αυγή και μετά την δύση του ηλίου. Η ρίζα ‘λυκ’, ρίζα και των λέξεων λευκός, λύχνος, είναι ομμόριζη του λατινικού lux από την οποία σχηματίζονται οι σχετικές με το φως λατινικές λέξεις luna και lumen. Η ρίζα ‘Λυκ’, δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει μόνο κάτι φωτεινό, αλλά και την Γνώση.
Ο Λύκος, ζώο που διαθέτει άριστη όραση στο σκοτάδι, στην Αρχαία Ελλάδα υπήρξε σύμβολο μιας μυητικής διαδικασίας, αυτής του περάσματος από το σκοτάδι (της αμάθειας) στο φως (της γνώσης).
Ένας άλλος συσχετισμός του λύκου με το φως είναι το ανεξήγητο - περίεργο ουρλιαχτό του κάτω από το φως της πανσελήνου, με το οποίο επικοινωνεί με άλλους του είδους του σε μακρινές αποστάσεις.
Μάλιστα, κατά κάποια εκδοχή του μύθου του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα αρκετοί άνθρωποι σώθηκαν από τον πνιγμό ακολουθώντας τα ουρλιαχτά των λύκων που τους οδήγησαν σε ασφαλή σημεία.
Η σχέση της Λητούς με τους λύκους είναι ότι σύμφωνα με κάποιον μύθο ήρθε από την γη των Υπερβορείων, από εκεί όπου ο ήλιος λάμπει κατά την διάρκεια όλης της ημέρας, με την μορφή λύκαινας, αναζητώντας την «Χώρα των Λύκων», την Λυκία, όπου έγινε η «εν τω Δία Σύζευξη» της (Δίας +Ζευς), γονιμοποιώντας μέσα της τον Λύκειο Απόλλωνα, το Φως της Γνώσης και την δίδυμη αδελφή του, την Άρτεμη, την μετάβαση προς Αυτόν.
Όλα αυτά φανερώθηκαν, δηλαδή δηλώθηκαν στην Δήλο όπου γέννησε τα παιδιά της με την συμπαράσταση των 6 θεαινών, της Διώνης, της Θέμιδος, της Ρέας, της Αμφιτρίτης, της Ίριδας και της Ειλειθυίας. 6 αυτές συν μια η Λητώ, 7, συν δυο τα παιδιά της 9.
Εννέα, ο αριθμός της ολοκλήρωσης, οι εννέα αριθμοί της μονάδας, ο αριθμός που οδηγεί σε εν νέον, σε κάτι καινούργιο, όπως ένας κόσμος που βαίνει από το σκότος της Νύχτας στο φως της Ημέρας, στο ηλιακό φως της Γνώσης. Ο αριθμός της Γέννησης της Δημιουργίας (9 μήνες κυοφορίας).
Εννιάπηχο ήταν και το χρυσό περιδέραιο που έδωσαν οι 4 θεές (Διώνη-Ρέα-Αμφιτρίτη-Θέμις) στην Ίριδα για να δελεάσει την Ειλειθυία (θεά των τοκετών) ώστε νε έλθει να την ξεγεννήσει. (την είχε εμποδίσει η Ήρα για να την τιμωρήσει) Ένα περιδέραιο που αποτελείτο από εννέα χρυσούς κρίκους συνδεόμενους μεταξύ τους με χρυσή κλωστή.
Οι 4 μεγάλες θεές που βοήθησαν την Λητώ και συντέλεσαν στην γέννηση του Φωτός, αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα ιδιαίτερα φαινόμενα της περιφοράς της γης γύρω από τον ήλιο, που συμβαίνουν κάθε έτος, δηλαδή τα δυο ηλιοστάσια και τις δυο ισημερίες.
Θέμις (Κοσμική Νομοτέλεια) - φθινοπωρινή ισημερία
Ρέα (ροή/ταχύτητα) - χειμερινό ηλιοστάσιο
Διώνη (κάλλος) - εαρινή ισημερία
Αμφιτρίτη (ύδωρ, ψυχισμός, υποσυνείδητο) - θερινό ηλιοστάσιο
Οι 4 μεγάλες θεές που βοήθησαν την Λητώ και συντέλεσαν στην γέννηση του Φωτός, αντιπροσωπεύουν τα τέσσερα ιδιαίτερα φαινόμενα της περιφοράς της γης γύρω από τον ήλιο, που συμβαίνουν κάθε έτος, δηλαδή τα δυο ηλιοστάσια και τις δυο ισημερίες.
Θέμις (Κοσμική Νομοτέλεια) - φθινοπωρινή ισημερία
Ρέα (ροή/ταχύτητα) - χειμερινό ηλιοστάσιο
Διώνη (κάλλος) - εαρινή ισημερία
Αμφιτρίτη (ύδωρ, ψυχισμός, υποσυνείδητο) - θερινό ηλιοστάσιο
Χρυσό και λευκό ήταν τα κυρίαρχα χρώματα κατά την γέννηση του Φωτός. Το ασημόλευκο της Άρτεμις – Σελήνης και το χρυσοκίτρινο του Απόλλωνα – Ήλιου.
Λευκό και χρυσό είναι τα δυο χρώματα που αναφέρονται στον Ομηρικό ύμνο προς τον Απόλλωνα:
[120] «Τότε λοιπόν, ω φωτοδότη Φοίβε, σ’ έλουσαν οι θεές με πεντακάθαρο νερό, σε ύφασμα λευκό σε σπαργάνωσαν και σε χρυσή φασκιά σε τύλιξαν.
Ούτε και θήλασε η μητέρα του τον χρυσότοξο Απόλλωνα, αλλά η Θέμις νέκταρ και αμβροσία θεόγευστη πρόσφερε με τα αθάνατά της χέρια….»
Γιατί δεν τον θήλασε η Λητώ; Γιατί πώς θα έτρεφε με το γάλα της κάτι ανώτερο από την ίδια του την μάνα; Γι’ αυτό την πρώτη του τροφή την τάισε η νομοθέτις Θέμις. Είναι αδιανόητο το Φως της Γνώσης να μην έχει γαλουχηθεί με την νομοτέλεια που διέπει την δημιουργία!