Σε μια εποχή, ακριβώς έναν αιώνα πριν, όπου οι ήρωες δεν έβγαιναν μέσα από το Survivor και παράδειγμα προς μίμηση δεν αποτελούσε ο νικητής των διαφόρων ριάλιτι, ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας υπήρξε και τα δύο…
Και παράδειγμα και ήρωας! Και ως ήρωας πέθανε, σε ηλικία 25 ετών. Μέσα σε μόλις 1/4 του αιώνα είχε καταφέρει όσα δεν κατάφεραν άλλοι σε μια ζωή ολόκληρη και το όνομά του πέρασε για πάντα την «Πύλη των Αθανάτων».
Θρυλική μορφή του ελληνικού αθλητισμού, τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης στα αγωνίσματα άνευ φοράς. Για πολλούς είναι ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής του 20ου αιώνα.
Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1888 στην Πύλο της Μεσσηνίας από εύπορη οικογένεια της περιοχής. Ο πατέρας του τον έστειλε στην Αθήνα για να σπουδάσει οικονομικά, αλλά ο νεαρός Κωστής έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό. Γράφτηκε στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και το 1906 είχε την πρώτη επιτυχία, καθώς κατέκτησε την τρίτη θέση στο μήκος άνευ φοράς στους Πανελληνίους Αγώνες με επίδοση 2.83 μ.
Ο Τσικλητήρας ήταν ψηλός με θαυμάσια αλτικότητα, που οφειλόταν στα δυνατά του πόδια και στο εκπληκτικό «σπάσιμο» της μέσης του. Με ύψος 1,92 και βάρος 70 κιλά, είχε την τέλεια σωματοδομή για άλτης του στίβου.
Ήταν αθλητής του Πανελλήνιου Γ.Σ. και το 1908, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, σε ηλικία 20 ετών, αποτέλεσε την έκπληξη της διοργάνωσης, καθώς κόντραρε τον ασυναγώνιστο Ρέι Έουρι και στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς και στο άλμα εις ύψος άνευ φοράς, κατακτώντας την 2η θέση και το αργυρό μετάλλιο και στα δύο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912, ο Τσικλητήρας ήταν πλέον ένα από τα μεγάλα ονόματα της διοργάνωσης. Λίγο καιρό νωρίτερα είχε καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ, τόσο στο μήκος άνευ φοράς με άλμα 3.47, όσο και στο ύψος άνευ φοράς με άλμα 1.72. Στην Τελετή Έναρξης ήταν ο σημαιοφόρος της Ελλάδας. Στις 8 Ιουλίου 2012, στο μήκος άνευ φοράς, μετείχαν 19 αθλητές και ο Τσικλητήρας αποδείχθηκε ανίκητος. Με άλμα 3.37 στην τρίτη προσπάθεια πήρε την πρώτη θέση και όλο το στάδιο σηκώθηκε όρθιο για να τον χειροκροτήσει. Πέντε ημέρες αργότερα, ο Έλληνας Ολυμπιονίκης πρόσθεσε στη συλλογή του κι ένα χάλκινο μετάλλιο, καθώς κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και στο ύψος άνευ φοράς.
Ο Τσικλητήρας επέστρεψε τροπαιούχος στην Αθήνα, όπου του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή, ενώ διθυραμβικά ήταν και τα σχόλια του Τύπου. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε στον Σταθμό Λαρίσης και τον αποθέωσε μόλις έφτασε. Μάλιστα τον σήκωσαν στα χέρια και τον πήγαν μέχρι τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου, στο Πεδίον του Άρεως, όπου είχε μαζευτεί κι άλλος κόσμος.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912 έλαβε ακόμη μέρος στον ακοντισμό και το πένταθλο. Πολυσύνθετος αθλητής, πέρα από τον στίβο, ασχολήθηκε και με την υδατοσφαίριση ως τερματοφύλακας, ενώ περιστασιακά έπαιζε και ποδόσφαιρο. Έπαιξε τερματοφύλακας στον Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών (ΠΟΑ) που αργότερα μετονομάσθηκε σε Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο (ΠΑΟ).
Ο ΗΡΩΑΣ
Ο Τσικλητήρας δεν επαναπαύτηκε στην δόξα του. Όταν ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος μόλις 2 μήνες μετά τον θρίαμβο στους Ολυμπιακούς στη Στοκχόλμη, στρατεύθηκε με το βαθμό του λοχία και του προτείνουν να παραμείνει στο Φρουραρχείο Αθηνών, αλλά αρνήθηκε να κάνει χρήση του ειδικού προνομίου, που του επέτρεπε να μείνει στα «μετόπισθεν». Αυτός ζήτησε να πάει στην «πρώτη γραμμή», όπως όλα τα ελληνόπουλα.
Μετείχε στην μάχη του Μπιζανίου, που αποτέλεσε από τα πιο άγρια μέτωπα του πολέμου, όμως από τις κακουχίες εκεί προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα. Αμέσως τον έφεραν στην Αθήνα, αλλά ήταν πλέον αργά… Άφησε την τελευταία του πνοή στις 10 Φεβρουαρίου 1913, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Ωστόσο, το όνομά του έμεινε για πάντα χαραγμένο με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του ελληνικού Αθλητισμού.
Στην κηδεία του υπήρξε κοσμοσυρροή, αφού χιλιάδες πολίτες πήγαν για τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία, ως ύστατο φόρο τιμής στον άνθρωπο που δόξασε την Ελλάδα. Το στάδιο Πύλου πήρε το όνομά του, όπως και η οδός στην Αθήνα πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ενώ ο Πανελλήνιος διοργανώνει από το 1963 το διεθνές μίτινγκ στίβου «Τσικλητήρεια», με τη συμμετοχή μεγάλων αθλητών από όλο τον κόσμο.